Tweedehands kruisband

Voordat de operatieve ingreep aan de knie plaatsvond, heb ik geprobeerd nog zoveel mogelijk te sporten. Zo fietste ik 2 dagen voor de operatie nog 100 km en een week daarvoor deed ik een Rondje Voorne van 115 km.

Hier zie je de details van mijn fietsrondje over het eiland Voorne-Putten in Garmin Connect. De laatste weken kon ik de fietskilometers makkelijk uitbreiden. Dat gaat toch een stuk eenvoudiger dan bij hardlopen. Alleen van die wind tegen, word je helemaal gek bij het fietsen.
Daarnaast bezocht ik de sportschool met enige regelmaat. Hardlopen ging de laatste weken voor de operatie steeds minder. Ik ging door mijn knie heen. Op een gegeven ogenblik heb ik de handdoek in de ring gegooid voor wat betreft het hardlopen. Dit had geen zin meer. Ik zou zo maar de knie nog verder kapot gelopen hebben.

Na het lange wachten (als je op iets “leuks” moet wachten, duurt het altijd lang), was het dinsdag 19 juli 2011 eindelijk zover: de “nieuwe” kruisband werd geplaatst. In de plaatselijke mankementen thuiszorgwinkel had ik een paar dagen, voordat het mes mijn lijf in zou gaan, een paar krukken ter leen gekregen. Krukken waarvan je niet weet wie er allemaal op heeft geleund, gekwijld of gezweten. Het was niet best geweest, geloof ik. De dingen plakte. Eerst de stokken een grondige poetsbeurt gegeven, waarvan de poetsdiva’s Marja en Liny van “Hoe schoon is jouw huis” nog wat hadden kunnen leren.

’s Ochtends vroeg vertrokken we richting het ziekenhuis, waar Gudy werkt. Als fanatiek aanhanger van Roparunteam 131 was de vipbehandeling al gauw daar. Zo kwam het dat ik mijn eenpersoonskamer kon betreden. Ik zal je de verdere vipdetails besparen, maar de zusters haalden alles uit de kast ;-).

Volgens het “spoorboekje” was ik om 10 uur aan de beurt. Dat betekent om 6 uur ’s ochtends het laatste beschuitje en om 8 uur melden. Rond 9 uur was het sein daar dat ik richting operatiekamer kon komen. In mijn blauwe ok-hesje (met open achterkantje) werd ik op wielen naar beneden gereden. In de holding kwam weer het ritueel van de blokverdoving van de vorige keer, vermoedde ik zo. Als je de details van toen wilt weten, dan zou ik zeggen lees het (nog eens). Dit keer ging het beter. Ik lag te wachten tot het moment dat ik “niet goed” zou worden. Gelukkig werd me dit bespaard. Geen flauwvalreactie, geen zweet, geen lage bloeddruk, geen atropine, niks nada. De blokverdoving werkte goed in en het been begon vrolijk door de kamer te “zweven”.

Even na 10 uur mocht ik opdraven in de operatiekamer. Toch wel weer spannend. Heel veel personeel. Wiewat doet? Jij mag het zeggen. De orthopeed had ik in de holding al even gezien. Handje gegeven en de pijl werd met viltstift op het juiste been gezet. Je weet maar nooit (verkeerde been afgezet). Voordat ik goed en wel lag en alle apparatuur was aangesloten, waren we wel 10 minuten verder. Warme dekens over me heen, hartslag, bloeddruk, etc. aansluiten. Been in de juiste positie brengen. En nog veel meer. Dan nog controleren of wel de juiste persoon op tafel ligt. “Kunt u uw naam en geboortedatum noemen?” “En klopt het dat u voor de voorste kruisband van het rechterbeen komt?” Ik zou het wel denken ;-). Stel je voor dat je na de operatie wakker wordt met een kunstheup.

Ritssluiting

Het was 10.14 uur (de klok van vorige keer hing er nog) toen werd begonnen. Dit keer geen scherm waarop ik kon meekijken. Er werd geen camera ingebracht. De techniek met de patellapees heb ik vorige keer zichtbaargemaakt. Mijn eigen pees zal nu dienst gaan doen als kruisband. Een tweedehandsje zou je kunnen zeggen. Bij de operatie is aan de voorkant een ritssluiting in de knie gemaakt en vandaar uit zijn alle benodigde werkzaamheden uitgevoerd. Ik vermoed dat de boel met klemmen is opengezet. Maar dat voel en zie je niet. Een iets andere techniek dan op het filmpje is getoond.

Ondertussen was de orthopeed met zijn volgelingen kennelijk begonnen aan de operatie. Ik lag achter een zee van blauwe steriele doeken, zodat ik op gevoel moest achterhalen waar men op dat moment mee bezig was. “Een tweetje”, hoor ik de orthopeed zeggen. Zo vliegen er allerlei termen door de operatiekamer, die veelal te maken hebben met het aan te leveren gereedschap, denk ik zo. Ja, gereedschap. Want als de tijd is aangebroken dat men gaat timmeren en boren, kon ik dat wel onderscheiden van andere geluiden. Boortje 10, schat ik zo in. Vraag me alleen af wat voor boor ze daarvoor gebruiken: beton, hout of ijzer? Hadden ze in mijn hersenen geboord, dan had ik het wel geweten. Halverwege de boorweg voelde ik toch wel iets. Ik krijg het wat warmer en zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd. Een knikje naar de anesthesist, die achter mij zit, doet hem besluiten de benodigde hoeveelheid verdovende stoffen naar binnen te spuiten. Al snel gaat het weer beter. Ik praat wat met de anesthesist over hoe het zover heeft kunnen komen dat deze operatie nodig is.

De tijd gaat snel voorbij. Voordat ik het weet is het voorbij. Ik kijk weer op de klok. Precies 29 minuten vanaf het moment dat het mes erin ging tot het creëren van de ritssluiting. In de uitslaapkamer (ik hoef helemaal niet uit te slapen; ben zo wakker als maar zijn kan), word ik toch nog even vastgehouden. “Een kruisband”, hoor ik zeggen. “Die moet nog even blijven”. Een minuut of 20 lig ik daar te liggen en kijk wat om me heen. “Sport u vaak”, vraagt de zuster. “ik loop wel eens een marathon of fiets een stukkie”, zeg ik. “Dat dacht ik al te zien aan uw hartslag” …… huh. Dat was wel weer lang genoeg. Terug naar mijn eenpersoonskamertje.

Door de snelle operatie ben ik op tijd terug voor de lunch. Heel belangrijk. Het been zweeft nog lekker in de zevende hemel. Ik voel (nog) niks. Ondertussen komt Gudy bij mij op de kamer lunchen en komen bekenden op bezoek van het roparunteam en ook start to runners van Start to 5 van begin van het jaar.
Als de rust is wedergekeerd, lees ik mijn krantje en kijk televisie. Toch wel mooi dat de Tour de France nu uitgezonden wordt. In de loop van de middag komt er weer wat gevoel in mijn tenen. Dit betekent dat ik ook steeds meer gevoel in mijn knie ga krijgen. $%#@&. Shit. Dit voel je toch wel serieus. Logisch als ze 5 uur geleden door je onderbeen hebben geboord. Ik overweeg om extra pijnstilling te vragen, maar doe dat nog niet. Aan het begin van de avond neemt de pijn af en is het goed uit te houden met de reguliere pijnstilling van paracetamol en diclofenac. Op een gegeven ogenblik voel ik onder mijn lakens een nat boeltje. Mijn been glijdt soepel door en onder de lakens door. Ik glij eigenlijk bijna mijn bed uit. Als ik het laken wegsla zie ik een grote rode massa op het laken. De zooi lekt. De drain die erin zit blijkt niet goed door te lopen. Door de vipbehandeling wordt het bed en het verband snel en vakkundig verschoond. Later op de avond is het nog een keer nodig om schoon verband aan te brengen.

Hoe je in een ziekenhuis de nacht doorbrengt is bij de meesten wel bekend. 1 uur, 2 uur, 3 uur, 5 uur… en zo wordt het weer ochtend. In de loop van de morgen komt de orthopeed met zijn gevolg langs, wordt er nog een foto van de knie gemaakt en oefen ik met de fysiotherapeut het lopen met krukken. Aan het begin van de middag mag ik met ontslag.

Ondertussen ben ik al twee keer bij de sportfysio geweest, waar ik ook al onder behandeling was na mijn meniscusingreep. Dat de knie dik is is logisch. Ik loop stuntel nu op krukken. In 4 tot 6 weken moet de strek- en buigfunctie van de knie weer optimaal zijn. Ook moeten de krukken in die periode afgebouwd worden tot nul. Thuis doe ik oefeningen en mag ik wel 3 x per dag 5 minuten een stukje wandelen met krukken. Voor de rest moet het been omhoog. De verzorging van Gudy is natuurlijk top. Ik kijk vooral iedere avond naar haar uit als ze lachend aankomt met de fraxiparinespuit tegen trombose. Dat vlijmscherpe ding glijdt dan langzaam mijn buik binnen. Daarnaast rijdt ze me twee keer per week naar de fysio. Pas na 4 tot 6 weken mag ik weer autorijden. Fietsen moet je denken aan ca. 3 maanden en hardlopen zal misschien eind van het jaar weer beginnen. Ik stel geen doelen wanneer ik wat weer moet kunnen. De ene patient gaat sneller dan de andere.

Als Gudy moet werken, dan zorg ik voor mezelf. Moet je eens proberen met twee krukken. De koffiemelk, brood en andere zaken vliegen regelmatig door de keuken. Als ik koffie drink kan ik mijn kopje net vanaf het keukenblad tot op de eettafel overbrengen. Zou dat niet lukken, dan sta ik als een soort bezoeker van Starbucks staande aan het aanrechtblad mijn bakkie pleur te drinken. De trap op en af. Ook zo iets. Ik zal je de details besparen. Ik ben er in ieder geval nog niet afgelazerd.

Al met al ben ik natuurlijk happy met deze ingreep. Hardlopen had er anders niet meer ingezeten. Nu zou alles goed moeten komen. Ik ben blij met mijn tweedehands kruisband. Overigens kunnen die krukken straks nog wel eens van pas komen voor andere doeleinden.