Welkom op mijn weblog. In verband met migratie van weblog.nl naar een nieuwe omgeving is mijn site al enige tijd niet bereikbaar. Hoe lang dit gaat duren is nog niet bekend. Vandaar dat ik tijdelijk een site via WordPress heb aangemaakt. Mijn site is altijd bereikbaar via http://www.runninghans.nl.
De url van wordpress is https://runnninghans.wordpress.com/ . Voor lezers die een abonnement op mijn berichten hebben moeten de RSS-feed wijzigen in https://runnninghans.wordpress.com/feed/. Zodra weblog weer actief is zal mijn weblog vermoedelijk daar weer naar toe verhuizen en moet je de RSS-feed weer aanpassen. In ieder geval zal ik altijd bereikbaar zijn via mijn eigen domeinnaam: RunningHans.

knie, nieuw lid en vakantie

Schroefjes, nietjes en drain zijn zichtbaar

Zoals ik al zei, het wandelen gaat nog niet top, maar wel al beter. Het (beter) sporen van de knie, zoals ik de vorige keer schreef, gaat de goede kant op. Er zit dus wel degelijk vooruitgang in. Ook het vocht in de knie is de afgelopen twee weken aanzienlijk geslonken. Op advies van de fysio en op recept van de orthopeed heb ik hiervoor wel Naproxen (het schijnt ook te werken voor vochtafvoer na een operatie ;-)) geslikt. Op 22 augustus 2011 bezocht ik de orthopeed voor nacontrole. Behalve het vocht was alles (voor dat moment) prima in orde. Hij trok eens aan het been en constateerde dat de tweedehands kruisband goed vastzat. Op het scherm konden we de foto’s zien, die een dag na de operatie zijn gemaakt. Ik zag de schroefjes, de nietjes van de hechtingen en de drain zitten. Bijzonder om dat van jezelf te zien.  In het ziekenhuis kwam ik “lotgenoot” Rob tegen. Leuk om kennis te maken. Rob is ondertussen flink aan het oefenen bij de fysio en hoopt binnen enkele weken het lopen weer op te pakken.
Morgen ga ik de fysio weer bezoeken, na 2 weken vakantie. Eens zien wat hij er van vindt.

Daniëlle tijdens haar 1e baantraining

Waar ik ook trots op ben is dat we weer een nieuw clublid in de familie hebben. Dochter Daniëlle is lid geworden van Energie. En voor zover ik kan inschatten gaat ze het deze keer goed volhouden en vindt zij het hardlopen leuk. Ik hoor al termen als “Bruggenloop” door het huis vliegen. In april liep zij haar eerste 5 km. Daarna is het langzaam meer geworden. Nu traint ze op een avond bij Energie al afstanden van 10 / 11 km. Ik zie ons samen nog wel eens een marathon lopen ;-). Uiteraard mag ik mijn andere dochter met schoonzoon niet te kort doen. Ook zij hebben de “stoute” schoenen aangetrokken en zijn al een flinke tijd in training. Naar ik heb begrepen zal de eerstvolgende familiewedstrijd bij de Drechtstedenloop worden uitgevochten. Liep dochter Marlyn in juni Daniëlle er nog uit op de 5 km tijdens de Paardenmarktloop, nu kijkt zij met angst en beven naar twitter als er weer een flinke kilometertraining door haar zus is opgezet, met daarachter de uitdagende hashtag #hardlopen.

Zoals bij velen bekend zijn Gudy en ik jaarlijkse Frankrijkbezoekers. Genieten op de camping van met mooie weer en de buitenlucht. De buurt verkennen, stadjes bezoeken, wandelen, zwemmen, zonnen, hardlopen, etc. Dit jaar hebben we bewust het kamperen laten schieten. Het had misschien wel creperen geworden. Met mijn knie kruipend over de grond om op mijn luchtbedje te komen. ’s Nachts over mijn eigen haringen struikelen. Nee, dat zagen we niet zitten. Dit jaar dus een “luxe” vakantie. Vliegen vanaf Rotterdam TheHague Airport naar de zon op Kreta. Om preciezer te zijn, naar het plaatsje Rethymnon. Een prachtig aparthotel met alle aanwezige luxe. Halfpension vonden we voldoende om te voorkomen dat ik helemaal dicht zou groeien. Zeker nu ik niet intensief sport is het oppassen geblazen. Wat hebben wij een mooi weer gehad. Twee weken lang zon, zon en nog eens zon. Terwijl het hier toch aardig te keer ging. De natuur van Kreta is mooi heb ik moeten constateren. De Grieken zijn aardige mensen, het eten is er goed. Chaos is er wel. Op het vliegveld bijvoorbeeld. Wat een zooitje. Dat een vliegtuig nog uberhaupt vertrekt, is al daar al knap. Veel achterstand in onderhoud. Huizen versleten of niet afgebouwd (schijnt een belastingstechnisch trucje van de Grieken te zijn). En die wegen. Wat een gaten in de weg. Ik schoot soms met mijn gele Atos een paar meter de lucht in ;-). Trouwens betalen bij het autoverhuurbedrijf of bij het tankstation. Alles contant. Er komt een stapeltje bankbiljetten uit de borstzak en er wordt gewisseld. Bonnetjes hebben ze nog nooit van gehoord. Vind je het gek dat de Griekse regering geld te kort komt. Nog zo één. Twee strandstoelen en een parasol huren: 9 euro!! Hallo bent u daar nog. Twintig Hollandse guldens voor een stukje stof. Weer geen bonnetje. Zo de kontzak in. Maar, we klagen niet. We hebben een geweldige vakantie gehad.

Over tot de orde van de dag. Morgen nog een dagje thuis en dan ga ik na mijn herstelperiode van de operatie en de vakantie dinsdag weer eens op kantoor kijken.

Kluizenaar op krukken

Ondertussen ben ik op 4 weken na mijn operatie beland. En hoe gaat het nu, Hans? Tja. Het gaat volgens planning, aldus de fysio. We klagen dus niet. Ik weet dat het zeker 6 tot 9 maanden gaat duren eer ik weer een beetje “toonbaar” ben. Maar toch. Soms duurt het lang. Zeker dat niks doen. Vorige keer kon je lezen dat de kopjes koffie e.d. door de keuken vlogen als ik aan het stuntelen was met mijn krukken. Vorige week was ik bij de fysio en die zei “geef die krukken maar hier”. “Loop maar eens een stukje”. Ik dacht (zei het natuurlijk niet): “die is niet goed wijs”. Lopen zonder krukken. Ik was gewend op die dingen te leunen en mijn benen lekker te laten bengelen. Overigens was mijn rechterbeen al een aardig stuk dunner dan het linkerbeen, door de kruisbandschade van 25 jaar geleden, maar nu gaat het steeds meer op een potloodje lijken. Dat heb je als je de spieren niet aan het werk zet. Dus zo gezegd, zo gedaan. En daar ging ik voetje voor voetje en zonder krukken door het sportzaaltje. Als een soort kalfje dat, na het eerste levenslicht te hebben gezien, probeert op zijn benen te staan.

Naast de uitstapjes naar de fysio zit ik voornamelijk binnen de bekende 4 muren. Ik voel me soms een echte kluizenaar. Zoiets als Rene v.d. Gijp. Die leeft ook een teruggetrokken bestaan, volgens de media. En zeg nou eerlijk, daar ga je er niet beter vanuit zien. Dagelijks mag ik 3 keer een klein rondje wandelen. Nu wel met 1 kruk. Binnenshuis leid ik een krukloos bestaan. Voordeel van de dagelijkse rondjes is dat ik mijn wijk leer kennen en natuurlijk alle hondenbezitters. De hond waar ik altijd mee loop is “een kruk.” Het lijkt wel of die honden mij ondertussen gaan herkennen, want iedere keer kwispelen ze met hun staart en springen ze tegen me op. En ik zoek dan mijn balans en probeer mijn eigen hond kruk in de strijd te gooien tegen die andere harige monsters. Overigens zonder succes.

Bij de fysio mag ik al op de legpress en de legcurl. Daarnaast moet ik de nodige thuisoefeningen doen. Op de keukentafel zitten en de benen laten bungelen en naar achteren buigen. Ook al op het geblesseerde been staan om de bovenbeenspieren aan het werk te zetten. En nog meer van die onzinnige moeilijk uitvoerbare kunstzinnige oefeningen.
De hechtingen (lees: nietjes) zijn er ondertussen vakkundig uitgehaald door de orthopedisch consulent. Het wandelen gaat wel, maar nog niet 100%. Er zit nog vocht in de knie en mijn knieschijf spoort niet helemaal. Dit laatste komt doordat een stuk van de patellapees weg is en de bovenbeenspieren nog niet volledig hun werk doen. Met wandelen heb ik daar last van. Maar dit hoort er allemaal bij. We liggen gewoon op schema.

Van de week las ik ineens dit artikel op de site van de Marathon Rotterdam: Levenslang een startbewijs voor de ABN AMRO Marathon Rotterdam. Reden genoeg om er alles aan te doen om weer fit te worden. Rotterdam gaat hun jublilarissen in het zonnetje zetten. Dit betekent dat lopers die de wedstrijd voor de tiende, vijftiende, twintigste, vijfentwintigste of meer keer uitlopen, een unieke marathon-erespeld krijgen. Wat mij nog meer aansprak is het volgende deel van het artikel: “Willem Kloos, Willem Richter, Cor Vingerhoed en Mattie Trommelen vormen de top van de jubilarissen: zij hebben ‘hun’ Marathon al 25 keer of vaker volbracht. Zij zijn de buitencategorie. Die Super Marathon Masters zullen worden beloond met een startbewijs voor het leven en twee toegangskaarten voor onze genodigdentribune bij start en finish. Die speciale behandeling krijgen ook de lopers die deze prestatie in de toekomst evenaren.”
Dat betekent dat ik nog drie keer de streep op de Coolsingel moet halen waarna ik ook tot de topjubilarissen gerekend kan worden.

Tweedehands kruisband

Voordat de operatieve ingreep aan de knie plaatsvond, heb ik geprobeerd nog zoveel mogelijk te sporten. Zo fietste ik 2 dagen voor de operatie nog 100 km en een week daarvoor deed ik een Rondje Voorne van 115 km.

Hier zie je de details van mijn fietsrondje over het eiland Voorne-Putten in Garmin Connect. De laatste weken kon ik de fietskilometers makkelijk uitbreiden. Dat gaat toch een stuk eenvoudiger dan bij hardlopen. Alleen van die wind tegen, word je helemaal gek bij het fietsen.
Daarnaast bezocht ik de sportschool met enige regelmaat. Hardlopen ging de laatste weken voor de operatie steeds minder. Ik ging door mijn knie heen. Op een gegeven ogenblik heb ik de handdoek in de ring gegooid voor wat betreft het hardlopen. Dit had geen zin meer. Ik zou zo maar de knie nog verder kapot gelopen hebben.

Na het lange wachten (als je op iets “leuks” moet wachten, duurt het altijd lang), was het dinsdag 19 juli 2011 eindelijk zover: de “nieuwe” kruisband werd geplaatst. In de plaatselijke mankementen thuiszorgwinkel had ik een paar dagen, voordat het mes mijn lijf in zou gaan, een paar krukken ter leen gekregen. Krukken waarvan je niet weet wie er allemaal op heeft geleund, gekwijld of gezweten. Het was niet best geweest, geloof ik. De dingen plakte. Eerst de stokken een grondige poetsbeurt gegeven, waarvan de poetsdiva’s Marja en Liny van “Hoe schoon is jouw huis” nog wat hadden kunnen leren.

’s Ochtends vroeg vertrokken we richting het ziekenhuis, waar Gudy werkt. Als fanatiek aanhanger van Roparunteam 131 was de vipbehandeling al gauw daar. Zo kwam het dat ik mijn eenpersoonskamer kon betreden. Ik zal je de verdere vipdetails besparen, maar de zusters haalden alles uit de kast ;-).

Volgens het “spoorboekje” was ik om 10 uur aan de beurt. Dat betekent om 6 uur ’s ochtends het laatste beschuitje en om 8 uur melden. Rond 9 uur was het sein daar dat ik richting operatiekamer kon komen. In mijn blauwe ok-hesje (met open achterkantje) werd ik op wielen naar beneden gereden. In de holding kwam weer het ritueel van de blokverdoving van de vorige keer, vermoedde ik zo. Als je de details van toen wilt weten, dan zou ik zeggen lees het (nog eens). Dit keer ging het beter. Ik lag te wachten tot het moment dat ik “niet goed” zou worden. Gelukkig werd me dit bespaard. Geen flauwvalreactie, geen zweet, geen lage bloeddruk, geen atropine, niks nada. De blokverdoving werkte goed in en het been begon vrolijk door de kamer te “zweven”.

Even na 10 uur mocht ik opdraven in de operatiekamer. Toch wel weer spannend. Heel veel personeel. Wiewat doet? Jij mag het zeggen. De orthopeed had ik in de holding al even gezien. Handje gegeven en de pijl werd met viltstift op het juiste been gezet. Je weet maar nooit (verkeerde been afgezet). Voordat ik goed en wel lag en alle apparatuur was aangesloten, waren we wel 10 minuten verder. Warme dekens over me heen, hartslag, bloeddruk, etc. aansluiten. Been in de juiste positie brengen. En nog veel meer. Dan nog controleren of wel de juiste persoon op tafel ligt. “Kunt u uw naam en geboortedatum noemen?” “En klopt het dat u voor de voorste kruisband van het rechterbeen komt?” Ik zou het wel denken ;-). Stel je voor dat je na de operatie wakker wordt met een kunstheup.

Ritssluiting

Het was 10.14 uur (de klok van vorige keer hing er nog) toen werd begonnen. Dit keer geen scherm waarop ik kon meekijken. Er werd geen camera ingebracht. De techniek met de patellapees heb ik vorige keer zichtbaargemaakt. Mijn eigen pees zal nu dienst gaan doen als kruisband. Een tweedehandsje zou je kunnen zeggen. Bij de operatie is aan de voorkant een ritssluiting in de knie gemaakt en vandaar uit zijn alle benodigde werkzaamheden uitgevoerd. Ik vermoed dat de boel met klemmen is opengezet. Maar dat voel en zie je niet. Een iets andere techniek dan op het filmpje is getoond.

Ondertussen was de orthopeed met zijn volgelingen kennelijk begonnen aan de operatie. Ik lag achter een zee van blauwe steriele doeken, zodat ik op gevoel moest achterhalen waar men op dat moment mee bezig was. “Een tweetje”, hoor ik de orthopeed zeggen. Zo vliegen er allerlei termen door de operatiekamer, die veelal te maken hebben met het aan te leveren gereedschap, denk ik zo. Ja, gereedschap. Want als de tijd is aangebroken dat men gaat timmeren en boren, kon ik dat wel onderscheiden van andere geluiden. Boortje 10, schat ik zo in. Vraag me alleen af wat voor boor ze daarvoor gebruiken: beton, hout of ijzer? Hadden ze in mijn hersenen geboord, dan had ik het wel geweten. Halverwege de boorweg voelde ik toch wel iets. Ik krijg het wat warmer en zweetdruppels verschijnen op mijn voorhoofd. Een knikje naar de anesthesist, die achter mij zit, doet hem besluiten de benodigde hoeveelheid verdovende stoffen naar binnen te spuiten. Al snel gaat het weer beter. Ik praat wat met de anesthesist over hoe het zover heeft kunnen komen dat deze operatie nodig is.

De tijd gaat snel voorbij. Voordat ik het weet is het voorbij. Ik kijk weer op de klok. Precies 29 minuten vanaf het moment dat het mes erin ging tot het creëren van de ritssluiting. In de uitslaapkamer (ik hoef helemaal niet uit te slapen; ben zo wakker als maar zijn kan), word ik toch nog even vastgehouden. “Een kruisband”, hoor ik zeggen. “Die moet nog even blijven”. Een minuut of 20 lig ik daar te liggen en kijk wat om me heen. “Sport u vaak”, vraagt de zuster. “ik loop wel eens een marathon of fiets een stukkie”, zeg ik. “Dat dacht ik al te zien aan uw hartslag” …… huh. Dat was wel weer lang genoeg. Terug naar mijn eenpersoonskamertje.

Door de snelle operatie ben ik op tijd terug voor de lunch. Heel belangrijk. Het been zweeft nog lekker in de zevende hemel. Ik voel (nog) niks. Ondertussen komt Gudy bij mij op de kamer lunchen en komen bekenden op bezoek van het roparunteam en ook start to runners van Start to 5 van begin van het jaar.
Als de rust is wedergekeerd, lees ik mijn krantje en kijk televisie. Toch wel mooi dat de Tour de France nu uitgezonden wordt. In de loop van de middag komt er weer wat gevoel in mijn tenen. Dit betekent dat ik ook steeds meer gevoel in mijn knie ga krijgen. $%#@&. Shit. Dit voel je toch wel serieus. Logisch als ze 5 uur geleden door je onderbeen hebben geboord. Ik overweeg om extra pijnstilling te vragen, maar doe dat nog niet. Aan het begin van de avond neemt de pijn af en is het goed uit te houden met de reguliere pijnstilling van paracetamol en diclofenac. Op een gegeven ogenblik voel ik onder mijn lakens een nat boeltje. Mijn been glijdt soepel door en onder de lakens door. Ik glij eigenlijk bijna mijn bed uit. Als ik het laken wegsla zie ik een grote rode massa op het laken. De zooi lekt. De drain die erin zit blijkt niet goed door te lopen. Door de vipbehandeling wordt het bed en het verband snel en vakkundig verschoond. Later op de avond is het nog een keer nodig om schoon verband aan te brengen.

Hoe je in een ziekenhuis de nacht doorbrengt is bij de meesten wel bekend. 1 uur, 2 uur, 3 uur, 5 uur… en zo wordt het weer ochtend. In de loop van de morgen komt de orthopeed met zijn gevolg langs, wordt er nog een foto van de knie gemaakt en oefen ik met de fysiotherapeut het lopen met krukken. Aan het begin van de middag mag ik met ontslag.

Ondertussen ben ik al twee keer bij de sportfysio geweest, waar ik ook al onder behandeling was na mijn meniscusingreep. Dat de knie dik is is logisch. Ik loop stuntel nu op krukken. In 4 tot 6 weken moet de strek- en buigfunctie van de knie weer optimaal zijn. Ook moeten de krukken in die periode afgebouwd worden tot nul. Thuis doe ik oefeningen en mag ik wel 3 x per dag 5 minuten een stukje wandelen met krukken. Voor de rest moet het been omhoog. De verzorging van Gudy is natuurlijk top. Ik kijk vooral iedere avond naar haar uit als ze lachend aankomt met de fraxiparinespuit tegen trombose. Dat vlijmscherpe ding glijdt dan langzaam mijn buik binnen. Daarnaast rijdt ze me twee keer per week naar de fysio. Pas na 4 tot 6 weken mag ik weer autorijden. Fietsen moet je denken aan ca. 3 maanden en hardlopen zal misschien eind van het jaar weer beginnen. Ik stel geen doelen wanneer ik wat weer moet kunnen. De ene patient gaat sneller dan de andere.

Als Gudy moet werken, dan zorg ik voor mezelf. Moet je eens proberen met twee krukken. De koffiemelk, brood en andere zaken vliegen regelmatig door de keuken. Als ik koffie drink kan ik mijn kopje net vanaf het keukenblad tot op de eettafel overbrengen. Zou dat niet lukken, dan sta ik als een soort bezoeker van Starbucks staande aan het aanrechtblad mijn bakkie pleur te drinken. De trap op en af. Ook zo iets. Ik zal je de details besparen. Ik ben er in ieder geval nog niet afgelazerd.

Al met al ben ik natuurlijk happy met deze ingreep. Hardlopen had er anders niet meer ingezeten. Nu zou alles goed moeten komen. Ik ben blij met mijn tweedehands kruisband. Overigens kunnen die krukken straks nog wel eens van pas komen voor andere doeleinden.

De toeschouwer

De toeschouwer heb je bij sportevenementen in alle vormen en maten. De (over) enthousiaste, de luidruchtige, de zenuwachtige (nagels bijten), de meelevende, de herrieschopper, de berustende (Feyenoord), de stille, etc. De toeschouwer gaat naar een sportevenement omdat hij (we gaan er gemakshalve vanuit dat het een man is. Bovendien vindt de Nederlandese Taalunie ook dat het een man moet zijn is) bijvoorbeeld aanhanger is van een club of van de betreffende sport. Er zijn toeschouwers, ook wel supporters genoemd, die zich uitdossen in allerlei kleuren en rare shirts. Soms hebben ze met “de club” te maken, anderen keren gaat het erom om juist zo lollig mogelijk voor de dag te komen en mee te doen met de polonaisesfeer. Toeschouwers zijn ook nodig voor het binnenbrengen van de nodige financiën. Een duur entreekaartje en een frietje met een koel biertje levert de nodige pingels op. De toeschouwer verricht heel goed werk. Zonder toeschouwer zou er in sommige gevallen geen sportevenement zijn. Een voetbalstadion met lege stoeltjes motiveert niet echt om flink je best te doen. Bovendien is het de vraag waar al die over het paardgetilde voetballertjes van betaald zouden moeten worden. Of een Coolsingel zonder een luidjuichende menigte die daar staan vanaf de eerste Keniaan tot aan de bierbuik (we gaan er vanuit de het een man is), die in het café een weddenschap heeft verloren en nu de marathon ‘moet’ lopen. Er zijn ook sportevenementen waar geen toeschouwers zijn, bijvoorbeeld een marathon in de provincie Groningen. De sporter weet dat van tevoren en vindt het heerlijk om geen herrie om zich heen te hebben.
Ondertussen behoor ik tot het peloton van volleerde toeschouwers en eet ik regelmatig een frietje met een biertje ernaast. De benodigde evenementen ben ik de afgelopen weken afgelopen. Gewoon, omdat het toch leuk blijft om naar de hardloopsport te kijken of om Gudy of andere bekenden aan te moedigen.

Inge de Bruijn met Gina en Gudy bij de Kikarun

Gisteren was ik ook weer eens toeschouwer, en wel bij de Kikarun in Rotterdam, waar Ton een flinke hand in de organisatie heeft gehad. Een feestelijk evenement moet ik zeggen. Zo kwam het op mij over. Druk bezocht en uiteraard voor een heel goed doel. En tja als je niet sport, kom je ook niet op de foto. Komende donderdag is de traditionele Paardenmarktloop in Oud-IJsselmonde. De organisatie heeft hele leuke foto’s op hun website staan. Met de organisatie van de Paardenmarktweek heb ik in het verleden bij het maken van hun website goed contact gehad. Ook daar zal ik weer langs de kant staan om de hardloopsport te aanschouwen en de nodigde bekenden aan te moedigen.

Uiteraard sport ik nog wel. Maar dan zonder toeschouwers. Zo kom ik op de  sportschool of race ik op mijn tweedehandsmarktplaatsje door de polder. Gisterenmorgen toevallig nog 80 km onder de wielen voorbij laten gaan. Voor 9 uur zat ik al op de fiets. Het was prima fietsweer. De zon zat nog achter de wolken.

Het hardlopen is niet meer wat het is geweest, als het ooit al iets is geweest. Kon ik de afgelopen weken nog wel een kilometer of vijf vooruitkomen, de laatste trainingen gaan steeds slechter. De knie is te instabiel en ik ga er doorheen……… en dat bij een tempo van misschien 8/9 km per uur. Tijd voor een operatie. En deze is ondertussen gepland op 19 juli. De operatie zal uitgevoerd worden door de clubarts van FC Dordrecht, ook bekend als de de arts met het nationaal record kruisbanden verwisselen. Het schijnt dat het in een half uurt gepiept is. De revalidatie duurt wat langer. Ooit zal ik geen toeschouwer meer zijn.

Nieuwe Kruisband

Hier ben ik weer. Na de blog over Texel had ik niet veel fut om de pen te hanteren. Op loopgebied gebeurt er namelijk niet veel. Minuutjes, 2 minuutjes, 5 minuutjes en zelfs al 20 minuutjes achter elkaar hardlopen. Of 3 km hardlopen naar de sportschool en weer terug. Allemaal heel rustig en voorzichtig. Soms gaat het iets beter, dan weer minder.

Wekelijks bezoek ik nog steeds de sportfysio, die een uitstekende begeleiding geeft. Maar de knie werkt niet helemaal mee, zoals dat zou moeten. Het herstel gaat te langzaam. Het kniekapsel reageert nog teveel op inspanningen en daar komt nog bij dat ik zo nu en dan instabiliteit van de knie voel (voor degene die het nog niet weten: mijn voorste kruisband is er nie meer nie). Een paar weken geleden is de speling in de knie opgemeten: 12 millimeter kwam eruit. Dat is nogal fors, aldus de geleerden.

Via marktplaats heb ik ondertussen een leuk fietsje op de kop weten te tikken. Een sporthybride. Gazelle Playa, shimano afgemonteerd. Zo kan ik mijn conditie nog een beetje op pijl houden. Ik moet zeggen het is best leuk om een stukje te fietsen met mooi weer en zonder een lekke band te krijgen.  Hier zie je bijvoorbeeld mijn fietsrondje van afgelopen vrijdag. Allemaal geen wereldafstanden, maar dat hoeft ook niet. Gewoon lekker bezig zijn. Verder bezoek ik nog steeds de sportschool en zo nu en dan een hardloopwedstrijdjes of ga met Gudy mee. Zo was ik toeschouwer in Leiden, waar ik Gudy en mijn pupil allebei een p.r. zag lopen. Afgelopen week was ik mee naar Standdaarbuiten, waar ik vorig jaar ook liep. Dit keer weer een aantal Energiers aan de start.

Afgelopen dinsdag had ik met de orthopeed en de sportfysio een gesprek. De sportfysio deed zijn verhaal over de herstelperiode. “Wat wil je”, zei de orthopeed? “Rennen”, zei ik. De orthopeed onderzocht de knie nog een keer en trok aan het onderbeen. “Tja”, zei hij. We kwamen al snel met z’n drieën tot de conclusie dat als ik ook nog een beetje “leuk” wil rennen dat er een nieuwe kruisband in moet. Dat was dus snel besloten. Het is m’n enige optie als ik wil blijven hardlopen. Het gehele verhaal is natuurlijk aardig complex. Wat was de reden dat de meniscus in augustus 2009 knakte? Vermoedelijk door de verminderde stabiliteit? Vraag was nu ook of de kruisband al langere tijd volledig was afgescheurd of dat het laatste deeltje onlangs (eind januari 2011) ter ziele is gegaan. In ieder geval is ie er niet meer.

De herstelperiode na een kruisbandreconstructie ligt op 6 tot 9 maanden. Dus daar ben ik nog wel even zoet mee. We zullen zien wat het gaat worden. De operatiedatum moeten we nog vaststellen, maar zal in verband met werk, vakanties e.d. niet binnen een maandje plaatsvinden.
Ik heb het al eerder geroepen: Jullie zijn nog niet van me af. Ik geef nog niet op. En als dit een succes gaat worden, zal ik extra gemotiveerd zijn in mijn tweede hardloopleven ;-).

Hier zie je hoe een nieuwe kruisband wordt aangebracht. De kruisband kan gemaakt worden van de patellapees of de hamstringpees. De versie met de patellapees is steviger omdat aan het uiteinde bot aanwezig is dat vastgezet kan worden. Gezien mijn postuur is voor deze versie gekozen. De andere was alleen voor kleine vrouwtjes, werd gezegd. Hieronder zie je in een animatiefilmpje hoe ze zo’n ding binnenkrijgen. Voor de liefhebbers van livebeelden met het nodig bloed heb ik daaronder de 18+versie staan. Bij die reconstructie (bij handbalster Danick Snelder) wordt gebruik gemaakt van de hamstringpees.

Weekendje Texel

(Foto: een-foto.nl / Erik van Echten)

Vorig jaar schreef ik me als deelnemer in voor de 60 van Texel. 60 kilometer hardlopen op één van de zwaarste parcoursen van Nederland. Daar had ik wel een keer zin in. De loopkilometers deden het goed eind 2010 en begin 2011. Tot het moment, eind januari 2011, dat mijn knie ermee ophield. Hoe dit is afgelopen weten de meeste lezers wel.

Niet getreurd. Gudy zou met 3 Energieladies (Anne-Marie, Joke en Silvia) de estafette gaan lopen, Stayokay was geboekt en de zon scheen. Er stond dus niets in de weg om toch naar Texel af te reizen. Bovendien wilde ik dit evenement wel eens van dichtbij meemaken.

Vrijdag
Op Goede Vrijdag vertrokken we in de ochtend, met de fietsen achterop de auto, richting Texel. Kennelijk waren we niet de enige die het eiland opwilden. Half Duitsland was ook weer present. Ik durf te beweren dat we zonder onze oosterburen failliet gaan. Anyway, na een tocht van 6 uur en 10 minuten (inclusief lunch en veel stilstaan richting de boot), kwamen we aan in Den Burg.

Na het inchecken en het opmaken van de bedden (dat moet jezelf doen in de Stayokay) werd het tijd om de boel te verkennen en een hapje te gaan eten. Dat deden we met clubgenoten Toon en Gina. Gina stond voor haar ultradebuut en lustte wel een stevige biefstuk. We kwamen uit in de Smulpot in Den Burg. We zaten net koud aan ons tweede biertje toen de energieladies zich meldden. Via de digitale weg waren zij op de hoogte van onze verblijfplaats. Borden, bier en wijn werden naar een grotere tafel geplaatst. Later sloten ook nog de hongerlappen Martine en Ingrid aan. Een goed begin van een mooi weekendje Texel.

Zaterdag
Op zaterdag al weer vroeg uit de veren voor een heerlijk ontbijt in Stayokay. Voortreffelijk verzorgd, moet ik zeggen. Daarna gingen de energieladies trainen en mocht de coach kon ik mee op de fiets. Na de koffie, via het dorp (krantje gekocht), op de fiets naar het strand. Want het was immers “zomer”. Zomerse temperaturen dwongen ons er toe om op het strand te gaan liggen. Later in de middag toen we goed rood gekleurd waren, konden we voor de soep aanschuiven bij Toon en Gina op vakantiepark Hoogelandt. Het biertje De soep smaakte goed. Later op de avond, toen de soep was gezakt, werd de maaltijd genuttigd bij de Steenenplaats in Den Burg. In de Stayokay kon altijd nog een afzakkertje worden genomen. De bar was er gezellig genoeg voor. Zeker met vele bekende hardlopers.

Zondag

Op aandrang van Martine deze dag werd er een flink stuk gefietst. Ik had mijn garmin niet om, maar de 50 kilometer moet wel zo’n beetje gehaald zijn. Via een omweg (verkeerd gefietst) kwamen we eerst in Oudeschild. Daar was nog niet heel veel te beleven om 10 uur in de ochtend. Toen verder langs de oostkust van het eiland naar het noorden. Stukje landinwaarts Oosterend. Een lief klein plaatjes, waar de tijd had stilgestaan. In het plaatselijke restaurant werd een cappuccino gedronken. Toen we daar op het terras zaten, wist ik al dat het de volgende dag zwaar zou worden voor de lopers. Het was enorm warm uit de wind. Vervolgens door naar De Cocksdorp. Langs de Oostkust waar de lopers morgen op de terugweg zouden lopen. Een enorme lange weg, waar geen eind aan kwam. Onderweg tientallen, nee duizenden lammetjes. Grappig om te zien hoe zij soms in het zonnetje lagen te luieren. In De Cocksdorp was het wat levendigere. Uiteraard tijd om wat te eten. Dit keer vis aan een echt Texels kraampje. We moesten door naar de kop van het eiland. De vuurtoren wilde ik in het echt zien. Gelukkig kon Martine daar persoonlijk controleren dat we hier helemaal op de fiets naar toe waren gekomen. Vervolgens langs de Westkust, over een grote deel van het parcours van “de 60″ terug naar beneden. Via De Koog kwamen we uit bij paal 17 waar nog even op het strand werd gelegen. Er stond een  fris windje, wat ons uiteindelijk deed besluiten om niet te lang te blijven liggen. Hopelijk was dit een goed, fris voorteken voor de wedstrijddag van morgen. Bij terugkomst bij de Stayokay was het behoorlijk druk geworden op het terras. Verschillende lopers hadden de oversteek naar het eiland gemaakt. Uit de wind op het terras was het toch wel weer warm. Vanaf 17.30 uur kon er worden aangeschoven voor de pastamaaltijd, die ook bij dit arrangement hoorde. ’s Avonds werden er twee lezingen gehouden. Door Jan-Albert Lantink en Luc Krotwaar. Een dag later zou blijken dat zij allebei winnaar werden op hun afstand van respectievelijk 120 km en 60 km. De lezing van Luc heb ik bijgewoond. Na een afzakkertje Skuumkoppe in de bar was het tijd om te rusten.

Maandag
Ik was te lui om uit mijn bed te komen te laat voor de start van de 120 km. Niet zo raar, want deze was om 04.35 uur. Uiteraard zijn er bikkels die wel op tijd aan de startstreep stonden. En niet alleen om de lopers uit te zwaaien, maar ook om mee te lopen: Leonie en Richard stonden aan de startstreep en haalden ook de eindstreep. Diep respect om zo’n afstand af te leggen in ongeveer 12,5 uur.

De Energieladies zijn er klaar voor. Het te lopen deel van het parcours is bekend.

Om 10.35 uur was de start van de 60 km bij het NIOZ. Met de auto heb ik de energieladies daar naar  toegebracht. Zij zouden een uur later van start gaan. Nu ik er toch was kon ik mooi mijn shirt en startnummer afhalen. Toch jammer dat ik niet met dit mooie startnummer het rondje eiland kon lopen. Het was druk bij de start. Vele bekenden kwam ik tegen. Teveel om op te noemen. Ik zou zeker iemand vergeten. Zoals gezegd waren de 120 km-lopers om 04:35 uur van start gegaan. Het eerste rondje eiland liepen zij tegen de klok in. Het keerpunt lag bij de start van de 60 km. Zo konden Leonie en Richard al voor de start van de 60 km aan hun tweede rondje beginnen.

Precies om 10.35 uur klonk het startschot van de 60 km. Ik drukte mijn garmin aan, zodat ik later op de dag precies zou weten hoelang de race al bezig was. En daar ging de stoet. Het waren er veel. Later las ik dat ongeveer 343 lopers waren gestart en dat er slechts 224 de finish binnen de limiet van 7 uur wisten te bereiken. Van de 25 starters op de 120 km finishten 18 lopers binnen de limiet van 13 uur. Hier zie je de volledige uitslag staan.

Nadat ik de energieladies succes had gewenst ging ik met de auto terug naar de Stayokay. De garmin draaide gewoon door. Het was bijna uitgestorven bij de Stayokay. Ik nam nog een lekkere cappuccino en sprong vervolgens op de fiets. Ik fietste eerst richting het 30 km punt. Met de fietsknooppuntenkaarten was het handig om op de juiste plekken te komen. Op het 30 km hoefde ik niet eens zo heel lang te wachten op de eerste lopers van de 60 km. Er waren al een paar 120-lopers gepasseerd. Na 2:01 kwam Luc Krotwaar als eerste langs. Daarna o.a. Olivier Jacques, Pascal van Norden, Marc Papanikitas, Jan van der Marel, Pieter Mans, clubgenoot Aart-Peter Baan en Ronnie Duinkerken. Ik besloot om met Aart-Peter mee te fietsen. Ik zag en hoorde dat hij het niet makkelijk had. Helaas heeft hij de strijd bij 35 km moeten staken. Jammer.

Clubgenoten Aart-Peter, Mark, Andy en Gina (foto’s: Bjorn Paree)

Bij 35 km ben ik een tijdje in het zonnetje blijven zitten. Achter het duin was het bijzonder warm. Hier aan de noordkant van het eiland zag je soms elementen van “de hel van het noorden“. Vele bekenden kwamen op dit punt voorbij. Onder andere Patrick, die heel sterk liep, en die ik later op de dag eindelijk een keer de hand kon schudden. Na een tijdje stapte ik op de fiets en ben het parcours verder afgereden. Hier en daar kon ik wat mensen aanmoedigen. De energieladies kwam ik op ca. 44 km bij het wisselpunt tegen. Later ben ik nog een tijd op 55 km gaan staan en ben ik vanaf daar met enegielady Joke naar de finish gefietst. Als ik de autokilometers eraf haal fietste ik die dag 47 km (garmincijfers).

Het was mooi om dit weekend mee te maken. Iedereen die finisht, eigenlijk iedereen die hieraan begint, is een held. Ik kan zeggen dat je dit niet zo maar even doet. Zeker deze editie was bijzonder zwaar. Ik zal eens zien of ik er op 1 april 2013 weer bij kan zijn.

Meer foto’s kun je zien van Bjorn (120 km / 60 km), Erik, Milo, Arco en John en Ans.

Dan nog een mededeling van huishoudelijke aard, bijkomend nieuws: De knie. Fietsen ging perfect. Na de 10 x 2 minuten van 17 april had ik wat reactie op de knie. Volgens de fysio irritatie van het kniekapsel. Door het gemis van de voorste kruisband moet de knie toch extra zijn best doen. Afwachten dus wat dat gaat worden. Die week nog een keer (niet soepel) gelopen. Afgelopen zondag op Texel weer 10 x 1 minuut gedaan. En dat ging wel weer. Dinsdag 5 x 1′ en 5 x 2′ in een iets vlotter tempo. Woensdag een klein beetje reactie op de knie en donderdagavond een rustige 10 x 2 minuten. Gelukkig is 1 april 2013 nog heel ver weg.

Stapje verder ……….

Vorige week zondag werd de Marathon Rotterdam gelopen. De marathon die ik voor het laatst in 1989 niet liep. Maar wat heb ik genoten langs de kant. Dat ik niet kon lopen, daar had ik me allang op ingesteld. Op de fiets heb ik denk ik ook wel een marathon afgelegd. Velen bekenden op en langs het parcours en het succes die dag van Gudy met haar start to run groepje, die allen de 5 km volbrachten.

De start to runners

Maandag mocht ik alweer hardlopen. 10 x 1 minuut. Het is natuurlijk niks bij de kanjers die op de Coolsingel stonden. Ik had al wat meer vertrouwen dan de eerste keer. Tempo lag ongeveer op 5’45” per km. Dinsdag kon ik mezelf weer inzetten voor het goede doel: de roparun. Dit keer werden er door ons team auto’s gewassen. Vorig jaar was dat al een succes en daarom werd dat dit jaar herhaald. Heel de dag op “de hoeven” staan gaf geen nare reacties in de knie. ’s avonds de dag afgemaakt met krachttraining in de sportschool.

En wat gaan die dagen toch snel. Zeker als je nu al om de dag mag hardlopen. Woensdag weer 10 x 1′. Dat ging ook weer lekker. Geen reactie van de knie. Donderdag was een rustdag, behalve dat ik natuurlijk iedere dag totaal 16 km afleg op de fiets van huis naar werk.

Vrijdag een bezoek aan de sportfysio. Er zat geen spoortje vocht in de knie, om met de woorden van de fysio te praten. De nodige oefeningen werden gedaan. Ook een nieuw apparaat kwam aan bod. Ik kan er geen plaatje van vinden. Het bootste min of meer het neerkomen van de voet neer tijdens het hardlopen, maar dan anders. ;-). Een collega geblesseerde lag naast me op een “gemakkelijk” apparaat en kreeg van zijn fysio te horen dat dat nog niks voor hem zou zijn, want dan zou zijn been zeker in de kreukels liggen. Voor mij reden om nog fanatieker met dat ding aan de gang te gaan.
Ondertussen was het natuurlijk wel vrijdag en dat betekent hardlopen. Wat gaan we doen? 10 x 2′ pauze 1′. Moet kunnen. Het ging lekker. Het tempo lag al weer iets hoger, ongeveer 5’32” per km.

Zaterdag was ik bij CAV Energie jury bij de C/D junioren. Hoog- en verspringen en op een wisselspunt bij de estafette deed ons team de klus. Het was gelukkig mooi weer om heel de dag buiten te zijn.

En vandaag mocht ik al weer hardlopen: 10 x 2′. Ben bijna weer aan een rustperiode toe, zoveel loop ik ;-). Een half uur ben ik gaan inwandelen. Het was mooi weer, dus dan neem je daar de tijd voor. Het ging weer beter dan vrijdag. Het tempo lag op 5’05” per km. Het ging ongemerkt sneller. Teken dat het goed voelt, anders laat je dat wel uit je kop. Deze week ga ik lekker door met de trainingen en komende vrijdag vertrekken Gudy en ik naar Texel. Ooit had ik mezelf ingeschreven voor de 60 van Texel. Gudy zal de estafette lopen. Mijn schoenen gaan zeker mee. Net als de fiets. En als ik het weer zo bekijk, kan mijn zwembroek ook mee.

Het lopen gaat dus de goede kant op, maar het zal nog even duren.

Biodex

Jullie lezen het goed. Biodex en geen biotex. Gisteren deed ik bij de sportfysio een knietest op de elektrische stoel, zoals hij ook wel wordt genoemd. Heel grappig wordt er dan in de sportzaal geroepen: “Ben je er levend vanaf gekomen?” Deze test laat de spierkracht in de hamstrings en de quadriceps zien, oftewel de achterkant en de voorkant van je bovenbenen. Via geavanceerde apparatuur komt de uitslag in de computer. Geweldig dat dit allemaal kan. En ook heel nuttig om dat nu ook eens echt te weten. Mijn rechterbovenbeen is qua omvang altijd al dunner geweest dan de linker. En dat is sinds de kruisband pleitte is.

Ik klom op de “elektrische stoel”. Is dat ding in het echt ook zo hoog? Wie heeft er ervaring, en kan het navertellen? ;-). Vervolgens werd ik in allerlei banden gesnoerd. Via mijn schouders naar de voorkant, om mijn middel en mijn bovenbeen werd vastgezet. Het was net echt ;-). Mijn onderbeen werd aan het apparaat bevestigd. Zie het plaatje, dat is makkelijker. Toen eerst oefenen en vervolgens 3 testjes. Eerst alles voor het goede linkerbeen, daarna het “slechte” rechterbeen. Ik weet niet meer precies hoe iedere test werd genoemd. De eerste twee tests waren 5 x heen en 5 x terug. De laatste 20 x heen en terug. En dat met alles wat je in huis hebt. De eerste test was kracht. Je geeft alles, maar dat ding komt bijna niet op of neer. De tweede was in iets lichtere vorm dan de eerste, maar dan licht je tempo hoger en de laatste was de “conditievoorhetbeentest”: 20 keer. Die gaat vlotter, maar na 10 keer kan ik zeggen ga je de verzuring in als je alles geeft, en dan gewoon doorgaan hé.

Vervolgens het rechterbeen. Dat ging ook allemaal goed. Op één of andere manier probeerde ik met het rechterbeen nog meer te geven. Ik had nu links kunnen “oefenen” en wist hoe het werkte. Dus dan denk je dat dat wel goed uit moet komen.
Tollend stapte ik van “de stoel” af. De resultaten kwamen uit het apparaat rollen. Hamstrings waren links en rechts nagenoeg even sterk. Bij de quadriceps was wel een verschil te zien, en dat alles in het voordeel van het goede linkerbeen. En dat ondanks dat ik de boel heb geprobeerd te saboteren ;-). Dat ding liegt niet. Bij de eerste test, zeg maar de bodybuilderstest, was het voordeel voor links iets van 21%. Bij de tweede test, laten we die de balcontactsportentest noemen, was het verschil rond de 18% en bij de derde test, voor de handigheid noemen we die de langeduurwerktest, was het verschil nog slechts 14%. De fysio hanteert een marge tussen links en rechts van minder dan 15%. Das mooi. Met test 1 + 2 heb ik niks. Houden we test 3 over. Nu even serieus: ziet er niet slecht uit, maar rechts valt er nog wat te winnen met de quadriceps. Uiteraard is er na een operatie altijd functieverlies van spieren. Daarnaast kan het ook zo zijn dat mijn rechterbeen altijd minder sterk is geweest. Wie zal het zeggen? In de sportschool en bij de sportfysio werk ik daar ondertussen al weer een week of 3 aan. Dus daar gaan we lekker mee door. Hier zie je een filmpje van “het apparaat”.

Na afloop van de “ingreep” stond ik nog 12 minuten op de crosstrainer. En toen kwam de fysio aanlopen met de verlossende woorden:

“Het gaat goed. We gaan beginnen”

Ik glunderde. “Hoe gaan we beginnen. Ik dacht zelf aan minuutjes”, zei ik. “Heel goed”, zei hij. 10 x 1 minuut met een 1 minuut rust gaan we mee beginnen en dat 3 of 4 keer per week. Dan is het afwachten wat de knie gaat doen. Houdt ie het. Komt er een reactie? Vocht? “De meeste lopers willen te snel te veel”, zei hij. “Eindelijk eens een verstandige loper.” ;-). Ik zei: “Ja, mijn vrouw is trainer, en die weet hoe het moet” ;-).

Anyway. En daar stond ik vandaag. Bijna 7 weken nadat ik mijn laatste pasjes deed. In korte broek, met echte hardloopschoenen en zonder tape op mijn knie. Het was spannend. Ik durfde nog niet teveel. Snelheid is niet van belang. Het gaat om het bewegen. De knie zal uiteraard van zich laten “horen”, als het maar verantwoord is. In mijn plaatselijke parkje leek ik wel een echte start to runner. Gudy ging mee om alles te aanschouwen. Eerst wat inwandelen om goed warm te zijn, en daar kwam de eerste minuut. De minuut waar ik weken op heb zitten wachten. Heerlijk ging die. Wel voorzichtig en beangstigend. En geen knik in de knie. pieppieppiep…… dat was die al weer, 1 minuut wandelen… pieppieppiep… ik mag weer. Heerlijk. En zo lekker warm. Je zal morgen de marathon moeten lopen in dit warme weer, dacht ik nog. Ik ging al zweten. Nog lekkerder. En voordat ik het wist was de training voorbij. Nu afwachten of er een reactie op de knie volgt. Het voelde in ieder geval goed aan.

Morgen sta ik langs de kant. Ik begin op ongeveer 7 km aan de rechterkant van de weg. Daarna zet ik het op een fietsen en zal ik nog regelmatig voor jullie neus verschijnen. Alle lopers heel veel succes met jullie marathon. Maak er een mooie dag van. En gelet op de positieve reacties op mijn outfit van 1994, hieronder nog een trendy outfit uit 1991. Hier loop ik tijdens de Marathon Rotterdam op de Spinozaweg net voorbij station Lombardijen. Voor de lopers is dat morgen op 9,4 km. “Running Rotterdam is the limit.”

Marathon Rotterdam

Met Ard. Startnummer 2260

Ik kijk in mijn logboek. Al zes weken lang staat de teller op 0 kilometer per week. In mijn 25-jarig hardloopbestaan heb ik nog nooit zo lang “stilgestaan”. Zelfs na mijn klaplong in 2005 en 2007 liep ik al weer redelijk snel. Ook ben ik wel eens met een lichte blessure in de Marathon van Rotterdam gestart. Rotterdam, de marathon waar ik 22 keer de Coolsingel heb weten te bereiken. In 1987 was de eerste keer. Daarna liep ik vanaf 1990 onafgebroken ieder jaar “mijn” marathon. Dit jaar helaas niet. Met deze blessure is het toch iets anders dan een simpel spierblessuretje. Volgende week zondag zal ik zeker van de partij zijn. Niet als loper, maar wel als toeschouwer. Op de fiets zal ik over het parcours crossen en dit keer legaal afsnijden waar dat kan. Ik lees op twitter nogal wat “angstige” berichten over het weer. Ik adviseer je onze plaatselijke weerman, Ed Aldus, deze week in de gaten te houden op twitter, op zijn site of de site van Rijnmond.nl. Vanaf deze plaats wens ik iedereen alvast heel veel succes volgende week.

Marathon Rotterdam – 17 april 1994 (3:38:40 – p.r.). Toen nog met knieband in verband met #kruisbandpleitte

Hoe gaat het ondertussen? Zoals gezegd ben ik nog niet aan het hardlopen. Ik volg trouw de aanwijzingen van de sportfysio. Liever nu een langere rust-/herstelperiode, dan dat ik te vroeg ga beginnen. Doelen heb ik op dit moment even niet. Dat is dus wel makkelijk. Ik doe krachttraining, fiets en sta op de crosstrainer. Ook mijn eigen sportschool heb ik al een paar keer bezocht, waar ik de oefeningen kan doen die ik “geleerd” heb. Sinds afgelopen week voelt de knie in eens weer wat soepeler aan. De oefeningen doen kennelijk hun werking.

Wel of niet lachen

De inspiratie om te schrijven over hardlopen is minder sinds ik “langs de kant sta”. Wat doe ik zoal op een dag. Ik pak de auto naar kantoor en sta in de file. Aan het eind van de dag pak ik weer de auto, sta in de file, en ben weer thuis. Fietsen of stukken wandelen zaten er afgelopen tijd ook niet in. Beetje op de hometrainer “zitten” en aan krachttraining en corestability werken. Trouwens die kracht en “core” zijn zo gek nog niet. Ik merk dat ik bijvoorbeeld sterker word in mijn armen. Opdrukken gaat veel makkelijker. Het wasbordje is er overigens nog steeds niet. Dat zal wel uitblijven. Normaal ga ik op de fiets naar mijn werk en sta ik niet in de file. Aan het eind van de dag pak ik weer de fiets, sta ik weer niet in de file en ben weer thuis. Dat is toch veel spannender ;-). En ik kan en mag dan natuurlijk hardlopen. Je bent bezig in de buitenlucht. Zeker met het mooie weer van de laatste tijd is het heerlijk om buiten te zijn.

Maar, ik “zit nog niet bij de pakken neer”. Ik moet realistisch zijn qua tijd. De kijkoperatie was tenslotte pas 3,5 week geleden. Afgelopen maandag bezocht ik de orthopeed en kreeg te horen wat ik eigenlijk al wist. Voorste kruisband is foetsie, slijtage minimaal en een klein stukje meniscus weggehaald. Zeker nu de kruisband weg is, is het verstandig om bij de sportfysio aan de slag te gaan. Daar moet het echte werk gaan gebeuren. En zo was ik dinsdag al (wat een timing hé) bij de sportfysio gearriveerd. Eerst had ik een kennismakingsgesprek en heb ik verteld wat ik allemaal niet heb gedaan in mijn (sport)leven. Voetballen, nie kruisband nie, hardlopen met knieband in de eerste jaren, zwakke hamstrings, meniscusknakje, kinesiotape, 69 (ultra)marathons, p.r.’s, schoenen, zooltjes, New York, Berlijn, Rotterdam, Marathons heuvelaf (Apeldoorn) zonder kruisband, sportschool, hometrainer, krachttraining, ect. etc. etc. Zo kreeg de fysiotherapeut een beeld van deze stilzittende hardloper. De knie werd onderzocht en er bleek in het gewricht nog wat vocht te zitten. Ik voel ook wel dat de knie nog niet soepel is, dus dat kan wel kloppen.

Ik heb twee thuisoefeningen meegekregen, waarmee ik gelijk aan de slag kon. Vandaag was ik al weer present bij de sportfysio. Het eerste onderzoek wees uit dat het vocht uit het gewricht was!!! Dat zijn mooie berichten. Er zit nog wel operatievocht in, maar dat kan nog wel even duren en is niet verontrustend. In mijn sportkleding mocht ik op de loopband hardlopen wandelen. Tien minuutjes, tempo 4,2 km per uur en een helling van 8%. Dat ging prima. Toen omdraaien en achterwaarts lopen. Wel langzamer, anders donder je eraf. Het gaat er om dat ik mijn knie goed doorstrek. Bij deze oefening ging dat goed. Vervolgens de legpress. 3 x 20 keer 15 kg met 1 been. Been weer goed doorstrekken en heel even vasthouden. Wat op de sportschool juist niet moet (doorstrekken), moet ik wel doen.
Ten slotte op een soort balansplank stappen en balans zoeken en knie weer goed doorstrekken. Dit 20 keer. Ging allemaal goed. Nu even afwachten of er reactie volgt van de knie.

Wandelen en fietsen mag ik uitbreiden en de eerder deze week opgedragen thuisoefeningen worden al moeilijker en mogen in frequentie omhoog. Komende week hopelijk een keer of twee over de Van Brienenoordbrug op de fiets naar het werk. Maandag meld ik me weer bij de sportfysio

Klinkt in ieder geval allemaal weer een stukje beter. Wel afwachten of en welke reactie de knie gaat geven. De fysio verwacht geen reactie. Maar of ik nu al moet lachen of nog niet, daar ben ik nog niet uit.